Mountains are calling and I must go, έγραψε ο John Muir σε γράμμα στην αδερφή του το 1873. Ο ίδιος αφοσιωμένος στην επιστημονική του έρευνα αλλά και συνεπαρμένος από την αγριότητα του φυσικού τοπίου στο Yosemite περιέγραψε σε μία πολύ απλή φράση την εγγενή τάση του ανθρώπου να αποζητά την επαφή με τα βουνά. Παρόλο που ο ίδιος δεν αναφερόταν στην καθαρή ορειβατική εμπειρία αλλά κυρίως στο επιστημονικό έργο που όφειλε στον εαυτό του περατώσει, έδωσε μία τεράστια ώθηση προς την εξερεύνηση των ορεινών όγκων ενώ ταυτόχρονα υπήρξε ένας από τους πρωτοπόρους που έσπειραν τον σπόρο πως η ανθρωπότητα αποτελεί μέρος της φύσης και όχι κυρίαρχος αυτής.

Δρακόλιμνη Τύμφης

Το βουνό πάντα προσκαλούσε τους ανθρώπους κοντά του εκπέμποντας μία μαγεία δύσκολα ερμηνεύσιμη. Τι ωθεί όμως τον άνθρωπο να αφήσει την άνεση της καθημερινότητας και να αναζητήσει μία εμπειρία ορεινού βιώματος? Ζούμε σε μια κοινωνία έτοιμων πραγμάτων και έτοιμων λύσεων. Αναλωνόμαστε σε έναν διαρκή αγώνα κοινωνικών προτύπων δίχως τερματισμό με συνεχείς όμως εκκινήσεις. Δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς τον εαυτό του δίχως ένα κινητό στο χέρι και ίντερνετ σε κάθε γωνία. Πραγματικά οι ημέρες κυλούν με τόσο μεγάλες ταχύτητες που κάθε διάλειμμα είναι απαγορευτικό. Δεν υπάρχει καθόλου χρόνος για σκέψη και ηρεμία. Ναι ηρεμία. Και ξαφνικά βρίσκεσαι στο βουνό. Με ένα σακίδιο που χωρά μονάχα τα απαραίτητα. Η συνειδητοποίηση της ευθραυστότητάς σου είναι ραγδαία. Το περιβάλλον απαιτεί να σκεφτείς. Απαιτεί να δράσεις. Για να ετοιμάσεις το φαγητό σου. Για να βρεις προστασία από την αναπάντεχη καταιγίδα. Για όλα θα πρέπει να μεριμνήσεις δίχως να υπάρχουν έτοιμες λύσεις.

Ο καθένας από μας ανεβαίνει στα βουνά για τους δικούς του λόγους και απολαμβάνει τη δική ηρεμία. Σίγουρα όμως υπάρχει κάτι αρκετά πιο βαθύ ριζωμένο μέσα μας που μας ωθεί προς αυτά. Ας μην το αγνοήσουμε, τα βουνά πραγματικά μας καλούν.

Τα εξωτερικά ερεθίσματα τα οποία στα αστικά περιβάλλοντα είναι αναρίθμητα εκμηδενίζονται και ο χρόνος αποκτά ένα τελείως διαφορετικό νόημα. Επιτέλους μπορείς να ηρεμήσεις. Να σκεφτείς. Να ανασάνεις ελεύθερα. Είναι χαρακτηριστικό πως μία μέρα στο βουνό κυλάει πολύ πιο αργά σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο μέρος. Ο χρόνος φαίνεται να σταματά, να κυλάει πιο αργά, και κάθε
λεπτό που περνάει και δεν θα επιστρέψει ποτέ εκτιμάται.

Καζάνια Ολύμπου

Το βουνό από πάντα αντιπροσώπευε το άγνωστο, το επικίνδυνο. Αυτή η άγρια πλευρά του φαίνεται πως υποκινεί πολλούς ανθρώπους να ανακαλύψουν τα μυστήρια που κρύβονται στις πλαγιές και τις βουνοκορφές. “Ανεβαίνουμε για την πέτρα από την κορυφή του βουνού για τους γεωλόγους, για την μελέτη των ορίων της ανθρώπινης αντοχής για τους γιατρούς, αλλά πάνω απ’ όλα για την αίσθηση της περιπέτειας που κρατάει ζωντανή την ψυχή του ανθρώπου”. Με αυτά τα λόγια περιέγραψε ο George Mallory τον λόγο που οι ψηλές κορυφές των Ιμαλαίων τον γοήτευσαν και τον προσκάλεσαν να τις πατήσει.

Ο καθένας από μας ανεβαίνει στα βουνά για τους δικούς του λόγους και απολαμβάνει τη δική ηρεμία. Σίγουρα όμως υπάρχει κάτι αρκετά πιο βαθύ ριζωμένο μέσα μας που μας ωθεί προς αυτά. Ας μην το αγνοήσουμε, τα βουνά πραγματικά μας καλούν.

Κείμενο: Ιωάννα Δραμιτινού